Agile vs Waterfall – Metodyki zwinne w praktyce dla początkujących

Agile to zwinne i elastyczne podejście do tworzenia oprogramowania, będące alternatywą dla sztywnego podejścia kaskadowego (Waterfall). W podejściu Agile zespół pracuje w krótkich cyklach (iteracjach), dostarczając kolejne części produktu i na bieżąco reagując na zmiany. Zespoły Agile cechują się samozarządzaniem i częstym komunikowaniem postępów – regularnie prezentują klientowi działające fragmenty aplikacji, by uzyskać cenny feedback i ewentualnie dostosować dalsze prace. Dzięki takiej iteracyjności możliwe jest szybsze osiąganie założonych celów i dostarczanie realnej wartości użytkownikom.

Czym jest Agile? Metodyki zwinne w praktyce

Agile nie jest jedną konkretną metodą, lecz parasolem dla wielu “metodyk zwinnych”. Do najpopularniejszych należą m.in. Scrum, Kanban, Lean czy Extreme Programming (XP). Wszystkie one opierają się na tych samych wartościach i zasadach zdefiniowanych w Agile Manifesto (Manifeście Agile), ale proponują różne ramy postępowania, role i praktyki. Wspólnym mianownikiem jest jednak iteracyjne, przyrostowe i ewolucyjne podejście do projektu: zamiast realizować cały projekt naraz, Agile zachęca do podziału pracy na małe kroki, ciągłego doskonalenia produktu oraz dostosowywania planu w odpowiedzi na nowe informacje. Innymi słowy – Agile to bardziej sposób myślenia o projekcie niż sztywny proces. Dla początkującego programisty oznacza to, że zamiast miesiącami pisać kod bez kontaktu z klientem, będzie on pracował w krótkich sprintach, często omawiał wymagania z zespołem i klientem, a efekty swojej pracy zobaczy działające na produkcie szybciej niż w tradycyjnym modelu.

Manifesto Agile – zasady i wartości

Agile formalnie narodziło się w 2001 roku, kiedy grupa doświadczonych programistów opracowała Manifest Zwinnego Wytwarzania Oprogramowania (Agile Manifesto). Manifest ten zawiera cztery główne wartości oraz dwanaście zasad postępowania, które definiują kulturę pracy w metodykach zwinnych.

Oto cztery kluczowe wartości Manifesto Agile w oryginalnym brzmieniu:

• Ludzie i interakcje ponad procesy i narzędzia – w Agile najważniejsza jest skuteczna współpraca między ludźmi. Nawet najlepsze narzędzia czy formalne procesy nie zastąpią bezpośredniej komunikacji w zespole. W praktyce oznacza to np. preferowanie rozmowy twarzą w twarz nad długimi wymianami maili czy dokumentacją.
• Działające oprogramowanie ponad obszerną dokumentację – celem zespołu jest dostarczać działający kod, który przynosi wartość użytkownikom, zamiast produkować stosy papierowej dokumentacji. Oczywiście dokumentacja jest potrzebna, ale Agile kładzie nacisk, by nie powstawała kosztem postępów w implementacji. Dla programisty oznacza to, że “demo” działającej funkcji jest ważniejsze niż szczegółowy raport postępów.
• Współpraca z klientem ponad negocjację umów – zamiast sztywno trzymać się zapisów kontraktu, zespół Agile pozostaje w stałym kontakcie z klientem (lub Product Ownerem), wspólnie doprecyzowując wymagania i priorytety. Zamiast traktować specyfikację jak zamknięty dokument, Agile zakłada, że wymagania mogą ewoluować, a bliska współpraca z biznesem zapewni, że produkt końcowy spełni faktyczne potrzeby.
• Reagowanie na zmiany ponad realizację planu – plany projektowe są ważne, ale Agile uczy, że zmiana jest nieunikniona i często pożądana. Gdy w trakcie prac pojawią się nowe wymagania lub zmienią się warunki rynkowe, zespół zwinny dostosuje się do nich zamiast kurczowo trzymać pierwotnego planu. Dla developera oznacza to gotowość na refaktoryzację kodu czy zmianę priorytetów z sprintu na sprint.

Manifesto Agile podkreśla, że choć elementy takiej jak: procesy, narzędzia, dokumentacja, umowy, plany – też są wartościowe, to zespół Agile bardziej ceni – ludzi, działające oprogramowanie, współpracę i gotowość na zmiany. W praktyce te wartości przekładają się na 12 zasad Agile, takich jak: częste dostarczanie działającego oprogramowania (np. co parę tygodni), ścisła współpraca biznesu z deweloperami na co dzień, motywowanie i wspieranie członków zespołu, stawianie na proste rozwiązania i techniczna doskonałość, zespołowa odpowiedzialność za produkt, stałe tempo pracy czy regularne retrospekcje i usprawnienia procesu. Wszystkie te zasady mają jeden cel – umożliwić tworzenie lepszego oprogramowania w sposób szybki, adaptowalny i ukierunkowany na potrzeby klienta.

Agile vs Waterfall – podejście iteracyjne, przyrostowe i ewolucyjne

Waterfall vs Agile (źródło: wikipedia.org)

Porównanie przebiegu projektu w modelu kaskadowym (Waterfall) i w podejściu Agile iteracyjnym. U góry: Waterfall – fazy projektu następują kolejno po sobie, od koncepcji, przez projekt, implementację, po utrzymanie. Na dole: Agile/iteracyjne – wiele małych cykli, w ramach których poszczególne etapy (planowanie, projekt, budowa, testy) nakładają się i powtarzają, dostarczając przyrosty funkcjonalności.

Tradycyjny model Waterfall (kaskadowy) to linearne podejście do tworzenia oprogramowania. Projekt dzieli się w nim na z góry zdefiniowane fazy (analiza, projektowanie, implementacja, testowanie, wdrożenie), które są realizowane kolejno, jedna po drugiej. Założeniem Waterfalla jest, że najpierw starannie zbierzemy wszystkie wymagania i zaplanujemy projekt, następnie napiszemy cały kod, potem go przetestujemy i na końcu dostarczymy gotowy produkt. Taki proces jest sztywny i jednorazowy – trudno wrócić do poprzedniej fazy, gdy coś pójdzie nie tak. W efekcie ewentualne błędy czy zmiany wymagań wykrywa się dopiero pod koniec projektu, co bywa kosztowne lub wręcz katastrofalne (np. konieczność poważnych przeróbek tuż przed wydaniem produktu). W Waterfallu klient często widzi działające oprogramowanie dopiero na samym końcu, co może prowadzić do sytuacji, że produkt nie spełnia jego oczekiwań, mimo że formalnie zrealizowano wszystkie założenia.

Dla kontrastu podejście Agile jest iteracyjne i przyrostowe. Oznacza to, że prace podzielone są na krótkie cykle (iteracje) – np. tygodniowe lub dwutygodniowe sprinty w Scrumie – podczas których zespół dostarcza przyrost produktu, czyli działającą część funkcjonalności. Po każdej iteracji następuje przegląd i ocena wyników, często z udziałem klienta, co pozwala na ewolucyjne planowanie dalszych kroków. Agile zakłada, że projekt rozwija się stopniowo: na początku mamy ogólny zarys, a szczegóły i dodatkowe funkcje wyłaniają się w trakcie kolejnych iteracji, w odpowiedzi na informacje zwrotne i zmieniające się potrzeby.

Kluczowe różnice Agile vs Waterfall to: częstotliwość dostarczania (w Agile działające fragmenty trafiają do klienta regularnie, w Waterfallu dopiero na końcu), możliwość zmiany (Agile wręcz zakłada zmiany kierunku w trakcie, Waterfall stara się ich unikać), sposób testowania (Agile testuje ciągle w każdym przyroście, Waterfall dopiero po zbudowaniu całości oraz zaangażowanie klienta (w Agile klient jest częścią procesu i ciągle współpracuje, w Waterfallu często tylko odbiera końcowy rezultat). W efekcie projekty prowadzone zwinnie mają większą szansę dostarczyć produkt spełniający faktyczne potrzeby i zrobić to szybciej – statystyki pokazują, że metodyki agile’owe osiągają wyższy odsetek sukcesów projektów niż model kaskadowy. Z drugiej strony Agile wymaga od organizacji większej elastyczności, zaufania do zespołu i gotowości na reorganizację pracy.

Dla junior developera różnica jest odczuwalna przede wszystkim w stylu pracy: w Waterfallu możesz przez długi czas programować ściśle według specyfikacji zanim ktoś to zobaczy, podczas gdy w Agile będziesz częściej prezentować swoje kawałki kodu, uczestniczyć w częstszych spotkaniach (daily, review, retro) i musieć szybko reagować na uwagi. Mimo że wymaga to większej dynamiki, daje satysfakcję z widzenia postępów na bieżąco i uczenia się szybciej na podstawie feedbacku.

Scrum i Agile – krótkie wprowadzenie do metodyki Scrum

Scrum (źródło: wikipedia.org)

Schemat cyklu pracy w Scrumie – popularnej metodyce Agile. Scrum opiera się na powtarzalnych iteracjach zwanych sprintami, podczas których zespół realizuje elementy produktu z Backlogu Produktu. Każdy sprint zaczyna się planowaniem (wybranie elementów do Sprint Backlogu), codziennie odbywa się krótki Daily Scrum, a na koniec powstaje działający Przyrost Produktu gotowy do wydania. Po sprincie zespół dokonuje przeglądu i retrospektywy przed rozpoczęciem kolejnego cyklu.

Scrum to najpopularniejszy framework Agile, dlatego warto go pokrótce poznać. Scrum zakłada pracę w stałych odstępach czasu – sprintach, trwających zwykle 1-4 tygodnie. Na początku sprintu odbywa się Sprint Planning, podczas którego zespół wybiera z Backlogu Produktu (listy wymagań/user stories) te elementy, które jest w stanie zrealizować w danym sprincie. W trakcie sprintu programiści codziennie spotykają się na krótkich naradach (Daily Scrum, zwanych też stand-upami), aby zsynchronizować pracę – omawiają, co zrobili wczoraj, co planują na dziś i czy natrafili na przeszkody. Efektem sprintu ma być Potencjalnie Wartościowy Przyrost Produktu – czyli działająca funkcjonalność, najlepiej nadająca się od razu do przekazania użytkownikom. Sprint kończy się Sprint Review (demonstracją wyników przed Product Ownerem/klientem i zebraniem feedbacku) oraz Retrospekcją, gdzie zespół omawia co poszło dobrze, a co można ulepszyć w następnym sprincie.

W Scrumie zdefiniowane są trzy główne role: Scrum Master (facylitator procesu, dba o przestrzeganie zasad Scrum i usuwa przeszkody blokujące zespół), Product Owner (reprezentant klienta lub biznesu, zarządza backlogiem i priorytetami) oraz Zespół Deweloperski (samozarządzający się zespół programistów i testerów, który wykonuje pracę). Ważne jest, że Scrum celowo nie przewiduje tradycyjnej roli Project Managera – obowiązki “kierownicze” są podzielone między Scrum Mastera (odnośnie procesu) i Product Ownera (odnośnie zakresu produktu). Dzięki temu zespół ma dużą autonomię w realizacji zadań.

Scrum to temat rzeka i zasługuje na osobny wpis – w niniejszym artykule nie wyczerpiemy wszystkich pojęć (takich jak Definition of Done, punkty story, wykres burndown itp.). Dla Ciebie, jako programisty, ważne jest zrozumieć, że Scrum narzuca rytm pracy (sprinty) i pewną dyscyplinę spotkań, ale w zamian zapewnia jasną strukturę współpracy. Jeśli chcesz zgłębić Scrum bardziej szczegółowo – odsyłamy do naszego osobnego przewodnika po metodyce Scrum😊.

➡ ZOBACZ 👉: Scrum – co to jest i jak działa? Kompletny przewodnik dla początkujących

Agile Project Management – rola PM w zespole Agile

Skoro w Scrumie nie ma klasycznego kierownika projektu, to czy w ogóle jest miejsce dla roli Project Managera w Agile? Odpowiedź brzmi: tak, choć rola ta zmienia swój charakter. Tradycyjny Project Manager w modelu waterfall był odpowiedzialny za rozdzielanie zadań, planowanie zakresu, budżetu i harmonogramu oraz nadzorowanie postępów. W środowisku Agile wiele z tych zadań przejmują zespół i frameworki (np. samoorganizujący się zespół decyduje jak wykona zadania, Product Owner określa co jest priorytetem, a Scrum Master dba o proces).

W mniejszych projektach Scrumowych faktycznie osobny PM często nie jest potrzebny – wystarczą role SM i PO. Natomiast w dużych przedsięwzięciach, gdzie równolegle pracuje wiele zespołów, pojawia się potrzeba koordynacji na wyższym poziomie. I tu wkracza Agile Project Manager (czasem zwany po prostu Agile PM). Jego rola różni się od klasycznego PM-a. Agile PM przede wszystkim facylituje i wspiera zamiast wydawać polecenia. Może zajmować się komunikacją z interesariuszami (pilnować, by wszyscy zainteresowani otrzymywali potrzebne informacje o postępach), pomagać w identyfikacji i minimalizacji ryzyk projektowych oraz czuwać nad budżetem. Nie “rozdaje zadań” programistom – zadania wybiera i estymuje sobie sam zespół podczas planowania sprintu. Nie kontroluje szczegółowo zakresu – zakresem zarządza Product Owner poprzez priorytety w backlog.

Można powiedzieć, że Agile PM pełni rolę lidera służebnego (servant leader) na poziomie projektu lub programu. Dba o to, by zespoły miały warunki do efektywnej pracy, usuwa przeszkody wykraczające poza pojedynczy zespół, synchronizuje prace wielu teamów (np. w skalowanych metodykach jak Nexus czy SAFe) i pilnuje, by cały projekt zmierzał w dobrym kierunku biznesowym. W wielu firmach rolę taką pełnią doświadczeni Scrum Masterzy lub Agile Coachowie działający ponad jednym zespołem. Dla junior developera oznacza to, że “szef projektu” w Agile to bardziej mentor/koordynator, do którego możesz się zwrócić gdy potrzebujesz wsparcia albo gdy pojawia się problem wymagający decyzji poza zespołem (np. konflikt priorytetów między działami).

Extreme Programming (XP) – programowanie ekstremalne

Wspomnieliśmy wcześniej o Extreme Programming (XP) – jest to jedna ze zwinnych metodyk, która kładzie szczególnie duży nacisk na techniczne praktyki programistyczne i jakość kodu. XP powstało mniej więcej w tym samym czasie co Scrum i również inspirowało się Manifestem Agile, ale podchodzi do tematu od strony inżynierskiej. Jeśli Scrum mówi co robić w procesie (organizacja sprintów, spotkania itp.), to XP skupia się na tym jak kodować, by szybko reagować na zmiany i dostarczać bezbłędne oprogramowanie.

Do kluczowych praktyk XP należą m.in. Programowanie w parach (Pair Programming) – cały kod jest pisany przez dwie osoby współpracujące przy jednym komputerze. Taka praktyka może wydawać się “ekstremalna”, ale znacząco podnosi jakość: błędy są wyłapywane na bieżąco przez drugiego programistę, następuje ciągła wymiana wiedzy, a każda część systemu jest zrozumiała dla więcej niż jednej osoby.

Kolejna praktyka to Test-Driven Development (TDD), czyli pisanie testów jednostkowych przed właściwym kodem. W XP każde nowe wymaganie najpierw zostaje wyrażone jako zbiór testów, które początkowo nie przechodzą, a zadaniem programisty jest napisać kod, który sprawi że testy będą zielone. TDD zapewnia, że powstający kod jest dobrze przemyślany (bo musi być łatwy do przetestowania) i daje natychmiastową informację zwrotną o ewentualnych regresjach. Popularne narzędzia jak JUnit (dla Javy) czy pytest (dla Pythona) wspierają ten styl pracy – jako junior Java developer prawdopodobnie spotkasz się z pisaniem testów jednostkowych, co wywodzi się właśnie z praktyk XP.

XP promuje również częste, małe wydania (Small Releases) – zespół stara się jak najczęściej wypuszczać nową wersję aplikacji (nawet codziennie), by szybko zebrać feedback od użytkowników. Wymaga to ciągłej integracji (Continuous Integration), czyli łączenia kodu od wszystkich programistów nawet kilka razy dziennie i automatycznego uruchamiania wszystkich testów.

Dzisiaj narzędzia CI/CD (np. GitHub Actions, Jenkins, GitLab CI) pozwalają to łatwo praktykować. Ponadto XP zaleca proste rozwiązania (Simple Design) – unikanie nadmiernie skomplikowanej architektury, skupianie się na tym, co potrzebne tu i teraz (zasada YAGNI – “You Ain’t Gonna Need It”) – oraz ciągłe refaktoryzacje kodu, aby utrzymać jego jakość i czytelnoś.

Innym elementem XP jest wspólna własność kodu (Collective Ownership) – kod nie jest “prywatną własnością” pojedynczych deweloperów; każdy może poprawić każdy fragment, co sprzyja braniu odpowiedzialności przez cały zespół za całość projektu.

Brzmi intensywnie? XP faktycznie bywa nazywane “metodyką ekstremalną”, bo proponuje stosowanie najlepszych praktyk nie od czasu do czasu, ale cały czas – ciągłe code review (przez pair programming), ciągłe testowanie (TDD, CI), ciągłe planowanie (Planning Game – częste planowanie kolejnych iteracji), ciągłe wsparcie użytkownika (Customer on-site – klient lub jego reprezentant dostępny dla zespołu na bieżąco). W zamian daje jednak bardzo wysoką jakość i zdolność szybkiego reagowania na zmiany wymagań przy minimalnym ryzyku wprowadzania błędów. Wiele zespołów, które formalnie nie “robią XP”, i tak wykorzystuje jego elementy – np. Code Review, TDD, Refaktoryzację, programowanie peer programming – łącząc je ze Scrumem. Dla Ciebie ważne jest, by być świadomym tych praktyk. Gdy w projekcie usłyszysz np. o “parach” lub “jednostkowych testach pisanych przed kodem”, wiedz że to esencja Extreme Programming i że celem jest ułatwienie życia całemu zespołowi poprzez znalezienie błędów wcześnie i utrzymanie czystego kodu.

➡ ZOBACZ 👉: JUnit – Testy jednostkowe » tutorial dla bystrzaków

Coaching Agile i szkolenia Agile – wsparcie zwinnych zespołów

W transformacji na podejście zwinne dużą rolę odgrywa Agile Coach oraz różnego rodzaju szkolenia Agile. Agile coaching to proces, w którym doświadczony praktyk Agile (coach) pomaga zespołom i całej organizacji zrozumieć i skutecznie zaadaptować zasady Agile w codziennej pracy. Rolą Agile Coacha jest wsparcie zespołów w efektywnym wdrażaniu metodyk zwinnych oraz budowanie kultury ciągłego doskonalenia. Taki coach pełni trochę rolę mentora i konsultanta – obserwuje jak pracuje zespół, podpowiada ulepszenia (np. jak usprawnić spotkania, jak lepiej formułować user stories, jak przestrzegać DOD), uczy poprzez facylitowanie warsztatów i daje informację zwrotną. Jego praca koncentruje się na maksymalizacji wartości dostarczanej przez zespół i optymalizacji procesów, często też mediacji pomiędzy zespołem a resztą organizacji (np. tłumaczy menedżerom tradycyjnym, na czym polega zwinność i jakie korzyści przynosi.

Agile Coach różni się od Scrum Mastera zakresem – Scrum Master pracuje zazwyczaj z jednym (lub kilkoma) zespołami Scrum nad przestrzeganiem zasad Scrum, podczas gdy Agile Coach patrzy szerzej na całą organizację i wszystkie praktyki Agile, nie tylko Scrum. W praktyce jednak te role się przenikają i zależą od firmy – czasem Scrum Master bywa jednocześnie coachem dla organizacji. Dla juniora obecność Agile Coacha to świetna okazja, by uczyć się zwinnych praktyk od eksperta – nie bój się zadawać pytań, prosić o radę czy wsparcie. Coach jest po to, by ułatwić Tobie i zespołowi pracę w Agile.

Szkolenia Agile to z kolei formalne kursy, warsztaty i treningi, które mają na celu podniesienie wiedzy i umiejętności zespołu w zakresie metodyk zwinnych. Mogą to być np. szkolenia ze Scruma (przygotowujące do certyfikacji PSM lub CSM), warsztaty pisania User Stories, szkolenia z XP (np. TDD, Refactoring workshops) czy ogólne szkolenia z Agile Mindset. Takie szkolenia bywają prowadzone przez zewnętrznych trenerów lub wewnętrznych agile coachów. Ich rolą jest dostarczyć zespołom wspólnej bazy wiedzy – żeby każdy rozumiał pojęcia i wartości Agile – oraz praktyczne umiejętności (często poprzez symulacje i ćwiczenia). Przykładowo, firma może zorganizować dla deweloperów dwudniowe szkolenie z Scrum i Agile fundamentals, żeby nowy projekt wystartował ze wspólnym zrozumieniem zasad. Albo warsztat z automatyzacji testów dla programistów Java, co łączy się z praktykami XP i usprawni przyrostowe dostarczanie kodu.

Z perspektywy początkującego programisty warto brać udział w takich szkoleniach – pozwalają szybciej “wejść” w filozofię Agile i uniknąć błędów wynikających z przyzwyczajeń do pracy waterfall. Agile to nie tylko zestaw technik, to także zmiana sposobu myślenia o współpracy. Szkolenia i coaching są właśnie po to, by tę zmianę ułatwić. Jeśli Twoja firma oferuje Ci szkolenie Agile – skorzystaj! Nawet jeśli część wydaje się teoretyczna, potem w projekcie docenisz, że pewne sytuacje już przerabiałeś na warsztatach.

Agile w praktyce – przykłady zastosowania zasad

Na koniec zobaczmy, jak poszczególne zasady Agile wyglądają w codziennej pracy programistycznego zespołu. Poniżej kilka konkretnych przykładów:

• User Story jako jednostka pracy: Zamiast pisać sformalizowane dokumenty wymagań, zespół Agile opisuje funkcjonalności w formie User Stories. Taka historyjka użytkownika to krótki opis potrzeby z punktu widzenia użytkownika, np.: „Jako zarejestrowany użytkownik, chcę móc zresetować zapomniane hasło, aby odzyskać dostęp do konta.” Taki opis od razu wskazuje kto (użytkownik), co (reset hasła) i po co (aby odzyskać dostęp). Developer w Javie, widząc taką historyjkę, może od razu myśleć o konkretnych zadaniach: stworzenie endpointu w Spring Boot do generowania linku resetującego, wysyłka e-maila z linkiem, formularz do ustawienia nowego hasła itd. User story jest krótkie i zrozumiałe dla wszystkich – ułatwia dyskusję z biznesem i testerami. Do każdej historyjki zespół uzgadnia kryteria akceptacji (co musi działać, żeby uznać ją za ukończoną), co później stanowi podstawę testów.
• Krótkie cykle i częsty feedback: W podejściu Agile praca nad powyższą historyjką nie trwa pół roku – trafia ona do najbliższego sprintu (np. dwutygodniowego). Załóżmy, że w sprincie developerzy implementują tę funkcję resetowania hasła. Już po dwóch tygodniach mają działającą funkcjonalność na środowisku testowym. Następuje Sprint Review, na którym pokazują działanie funkcji Product Ownerowi (lub klientowi). Klient testuje: klika „Nie pamiętam hasła”, dostaje e-mail (np. wysyłany przez przygotowany moduł JavaMail), ustawia nowe hasło – wszystko działa. Daje feedback: “Funkcja działa ok, ale czy możemy dodać informację o sile nowego hasła?”. Zespół omawia to na retrospektywie i decyduje, że dodanie takiego wskaźnika to nowy Backlog Item na przyszły sprint. Dzięki takiemu króciutkiemu cyklowi projekt stale się rozwija zgodnie z oczekiwaniami użytkownika – klient czuje, że ma wpływ na kształt produktu, a programiści nie muszą zgadywać jego potrzeb. To dokładnie realizacja wartości “responding to change over following a plan” – plan może się zmienić co sprint, i to jest zaleta, nie wada.
• Ciągła integracja i jakość kodu: W trakcie prac nad funkcją resetu hasła programiści regularnie integrują kod. Każdego dnia wszelkie zmiany są łączone na głównej gałęzi i automatycznie budowane przez serwer CI. Uruchamiają się testy jednostkowe (np. JUnit) sprawdzające, czy inne części aplikacji (np. logowanie, rejestracja) nadal działają. Jeśli coś się zepsuje, zespół od razu o tym wie (czerwony build) i może poprawić następnego dnia. Takie szybkie wykrywanie problemów to praktyczne zastosowanie zasady XP – Continuous Integration. Dodatkowo, programiści mogą praktykować Code Review: zanim kod trafi do głównej bazy, inny developer przegląda pull request. To trochę lżejsza forma par programming – również zwiększa jakość i dzielenie się wiedzą w zespole.
• Ewolucyjne ulepszanie produktu: Po kilku sprintach aplikacja ma już podstawowe funkcje (np. logowanie, reset hasła, edycję profilu). Zespół otrzymuje jednak nowy wymóg biznesowy – integracja z zewnętrznym API (powiedzmy, logowanie przez Google). W Waterfallu taka zmiana w środku projektu byłaby trudna – wymaga renegocjacji umowy, dużo dodatkowej pracy naraz. W Agile zespół dodaje nową funkcjonalność iteracyjnie. Najpierw tworzy prostą wersję (tylko logowanie przez Google na środowisku testowym dla administratorów), pokazuje klientowi. Klient proponuje pewne zmiany (np. dodatkowe zabezpieczenia). W następnym sprincie zespół rozbudowuje to o te uwagi. Po dwóch iteracjach funkcja jest gotowa i wdrożona produkcyjnie. Taki ewolucyjny rozwój pozwala wypuszczać produkt na rynek wcześniej i dokładać kolejne elementy z czasem – użytkownicy końcowi nie muszą czekać na pełną “idealną” wersję, korzystają od razu z podstawowej, a update’y dostają często (np. co dwa tygodnie). To podejście przyrostowe znacznie zmniejsza ryzyko porażki projektu – nawet jeśli pewne ambitne plany nie zdążą być zrealizowane, i tak mają już działający system z podstawowymi funkcjami.
• Zwinność także w zespole: Agile to nie tylko techniki, ale też pewna kultura pracy. Na co dzień możesz doświadczyć tego np. w sposobie rozwiązywania problemów. Gdy pojawi się trudny bug produkcyjny, zespół Agile zbierze się na swarm (naradę ad-hoc), wspólnie go przeanalizuje (ludzie i interakcje > procesy i narzędzia!) i szybko przypisze do naprawy, zamiast przechodzić przez wielostopniowe procedury eskalacji. Albo gdy junior developer utknie z zadaniem, w kulturze Agile zachęca się go, by poprosił o pomoc kolegę lub mentora – lepiej stracić godzinę pary programistów na wspólne debugowanie, niż dwie dni samotnej walki. Zespół scrumowy co retrospektywę szczerze rozmawia o tym, co można zrobić lepiej – np. “Za często przerywały nam pilne zgłoszenia w tym sprincie, ustalmy, że nowy hotfix może zaczynać tylko gdy PO zatwierdzi”. Takie podejście buduje atmosferę ciągłego uczenia się i usprawniania. Dla Ciebie oznacza to dynamiczne, angażujące środowisko pracy, gdzie Twoje pomysły i opinie również się liczą – nawet jako junior możesz zaproponować usprawnienie na retro czy zasugerować nowe narzędzie, jeśli widzisz ku temu okazję.

Agile podsumowanie

Na koniec warto podkreślić: Agile to nie silver bullet i nie zwalnia z myślenia. 😉 To, że pracujemy zwinnie, nie oznacza chaosu ani braku dokumentacji – oznacza po prostu, że najpierw dostarczamy wartość, a dopiero potem ewentualnie wypełniamy szablony. Dla młodego programisty praca w Agile to świetna szkoła – uczysz się współpracy, reagowania na feedback, dzielenia projektu na mniejsze części i dostarczania ich na czas. Nawet jeśli w przyszłości trafisz do organizacji pracującej tradycyjnie, zrozumienie zasad Agile pozwoli Ci wnosić świeże pomysły i usprawnienia. Powodzenia na Twojej zwinnej drodze programistycznej!

>> Odbierz szkolenie: 
„Od Junior Java Developera do Mida w rekordowym czasie”